Historia kościoła

Zachowana do dzisiaj w prawie niezmienionym kształcie wczesnobarokowa architektura kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest dziełem włoskiego architekta Macieja Trapoli, sprowadzonego przez magnata Stanisława Lubomirskiego do miasta około 1615 roku. W latach 1619-1620 w miejscu tymczasowej drewnianej świątyni wzniesiono murowany kościół. W roku 1620 bp Marcin Szyszkowski erygował w Nowym Wiśniczu parafię, a w 1647 roku konsekracji świątyni dokonał bp Wojciech Lipnicki. Kościół parafialny w Nowym Wiśniczu jest budowlą murowaną z kamienia, jednonawową, prostokątną, z zakończonym półkolisto prezbiterium otoczonym obejściem, w którym mieści się przedsionek, zakrystia i dawny skarbczyk. Od strony północnej posiada przybudówkę z połowy XVIII wieku. Na elewacji frontowej, po bokach głównego wejścia znajdują się w niszach figury świętych Piotra i Pawła. W bogato złoconym ołtarzu głównym znajduje się obraz przedstawiający Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Lewy ołtarz boczny został poświęcony Najświętszej Maryi Pannie, a prawy — Sercu Pana Jezusa. Prezbiterium od nawy dzieli tęcza z Krzyżem podtrzymywanym przez putta. Organy i chór muzyczny na szerokiej arkadzie z wysuniętymi skrzydłami połączony jest z konfesjonałami. Kościół rozbudowano w XVIII w. W 1863 r. spłonęły dachy świątyni, w 1867 r. kościół odnowiono. W 1962 r. A. Marczyński wykonał polichromię wnętrza. W latach 70-tych XX wieku przeprowadzono konserwację wyposażenia kościoła. W ostatnich latach w Kościele pw. Wniebowzięcia NMP przeprowadzono prace konserwatorskich o charakterze zarówno technicznym jak i estetyczno – plastycznym.